'Ik liet me omscholen en keek nooit meer om'

‘Ik ontdekte pas op latere leeftijd dit prachtige vak. Mijn vrouw en ik runden een garagebedrijf toen mijn zwager zo’n twintig jaar geleden tegen me zei: zou het niet iets voor je zijn om op de ambulance te gaan? Dat bleek zo te zijn. Ik heb me laten omscholen en heb nooit meer omgekeken. Het is voor mij het mooiste werk dat er bestaat. Geen dag is hetzelfde en je maakt echt een verschil. Op de een of andere manier past het heel erg bij me. Ik heb vaak te horen gekregen dat ik zo kalm blijf onder ernstige omstandigheden.’

McDrive

‘Ooit kregen we een oproep omdat een knul van zeventien tijdens zijn vakantiewerk met zijn arm in een freesmachine terecht was gekomen. Omdat hij vastzat, was hij daarna ook nog met zijn gezicht in die machine beland. Toen we daar kwamen, had hij een rechthoekig gat in zijn gezicht van onder zijn ogen tot onder zijn kin. Je zag zijn luchtpijp zo zitten. We hebben hem onder politiebegeleiding naar het Radboudziekenhuis vervoerd,  zittend in de ambulance. Toen de agent hem zag, was hij bijna een halfuur lang out. Zelf heb ik daar weinig last van. In de jaren op de ambulance heb ik bijna alles gezien. Als mensen 112 hebben gebeld, lijkt elke minuut een uur te duren. Zodra je aankomt, zijn ze vaak in paniek. Het is zaak om je hoofd koel te houden en je werk te doen. Die jongen is er trouwens nog best goed weer uitgekomen.

Wat volgens mij ook helpt, is om dingen met humor en spontaniteit te blijven doen. Ik heb me niet altijd strikt aan de regels gehouden. Ik besef dat de regels er niet voor niets zijn, maar soms gaan de mensen voor. Zo was er een patiënt die – hij was uiteraard niet in een levensbedreigende toestand – zin had in McDonald’s. De ambulance paste niet door de McDrive, dus hebben we hem er op de brancard doorheen gereden. Later hoorden we nog hoeveel indruk dit had gemaakt. Menselijkheid gaat voor mij boven regeltjes.’

Rollator

‘Toen ik in mei met pensioen kon, heb ik dat niet meteen gedaan. Ik mocht een halfjaar langer blijven en heb in oktober nog een zwaar assessment gedaan zodat ik mijn bevoegdheden behield. Er is me wel gevraagd: “Waarom ga je niet genieten?”. Maar ik geniet juist van dit werk. Ik heb geen hond of hobby.  En de klusjes in en om het huis kan ik ook wel in mijn vrije tijd doen. Nu sta ik ingeschreven bij een uitzendbureau om toch weer op de ambulance te gaan. Ik zit fysiek goed in elkaar, ik heb geen klachten. Toen ik een paar jaar terug met de rollator van een patiënt over straat liep, grapte ik tegen omstanders: “Het is toch te gek voor woorden hoelang we tegenwoordig door moeten werken!” Maar nu zou ik eigenlijk het liefst doorgaan tot ik écht met een rollator achter de ambulance aan moet. Ik verkies dit werk boven gepensioneerd thuiszitten. Zonder twijfel.'